23/11/2021 | Yazar: Gözde Demirbilek
"bir oyundan vazgeçme" düşüncesi, ö**m gibi hissettirir bana bir ân için. onun doğuşum olabileceğini hemen düşünemem bu yüzden, hemen vazgeçmesem de o oyunu çok sevdiğim için vazgeçme imkânını ararım ilişkilerimde,
bir elimde sazlar, bir elimde cazlar
bende hem işve hem de naz var (bülent ersoy)
a.g.d doğduktan sonra olanları anlatmaya hep daha bir hevesim var. onun kendini çok bilmediği bir dönemde kendimi daha çok bildiğimi düşünüyordum. yeniden* doğuş(larımı) onunla düşünmek hoşuma gidiyor.
önce magazinEL bilgiyle giriyorum: a.g.d doğduktan sonra "benim hiç ablam olmayacak mı?" diye ağladım. ebeveynlerim hepsini görmemiş olsa da bu soruyla kendimi defalarca ağlattım. gören birkaç öğretmenim oldu. iş arkadaşlarımın yanında ağlamaktan artık bu yüzden çekinmiyorum sanırım.
oyun : okumak ; birlikte
içinde oyun bulamadığım hiçbir ilişkinin içinde var olamayacakmışım gibi geliyor bazen. bu bazenleri çoğaltan arkadaşlarım var.
var olamayacakmışım hissim artınca bana bi kafa gelir. ben de o kafamı o kafaya takarım. bir süre sonra daha az takacağımı bilsem de takıntılarımdan vazgeçmek benim için zordur.
"bir oyundan vazgeçme" düşüncesi, ö**m gibi hissettirir bana bir ân için. onun doğuşum olabileceğini hemen düşünemem bu yüzden, hemen vazgeçmesem de o oyunu çok sevdiğim için vazgeçme imkânını ararım ilişkilerimde,
bence ona kendi güzel bakışın nasılsa öyle bakmak gerekir, bağ kıymetlidir.
seven bir insanın serveti budur
a.g.d'nin doğumu bana neden çoğu zaman ilk olarak "hiç ablam olmayacak mı?" diye ağlamamı düşündürüyor acaba...
bu ağlayışı defalarca ama defalarca, birbirinden çok farklı arkadaşlarımla onların birbirinden farklı evlerinde paylaştım. hepsinde bir şekilde ya ailelerimizi konuşuyorduk ya da benim biraz geçmişimden bahsedesim gelmişti. tam olarak nasıl başladı bu ağlayışı kendi kendime yaşamaktan çıkarıp ağladığım bir zamanı diye düşündüğümde hiç de yakın bir zaman olmadığını fark ediyorum. dolayısıyla ilk kiminle nerede ve nasıl paylaştım hemen hatırlayamayacağımın farkına varıyorum ama bu ağlayışı düşünmeyi bırakmak istemiyorum. bu yüzden biraz bu ağlayışı son anlattığım evi tarif etmek istiyorum biraz: üç insan bir kediydik.
çünkü konuşma imkânı yaratmaya çalışmak kıymetlidir.
şimdilik son mesaj
bu yazıyı 18-20 ve 25 Kasım vesilesiyle yazdım,
ablasıkurban olsun, iyi ki varsın aşkım.
İlgili Video:Etiketler: kadın, yaşam, aile
