04/11/2015 | Yazar: Kaos GL
O gün duymaya alıştığım ses ‘Yaşın geçiyor, evlen!’ dedi.
Gülbin Güney’in Hayalet Orkide rumuzuyla 10. Kadın Kadına Öykü Yarışması’nda yer alan öyküsü: O gün duymaya alıştığım ses “Yaşın geçiyor, evlen!” dedi. Yapmamam gereken bir seyi yaptım ve sesli bir şekilde “Sana ne!” dedim.
Uyandığımda çoktan geç kalmış olduğumu fark edip sıçradım yatakta. Koştura koştura on dakikada hazırlandım. Bu arada kendi rekorumu kırmıştım. Evden çıkmadan tek harekette rimel ve allığı sürüp kendime baktım. Normalden daha güzel göründüğümü hissettim. O an bir ses “Çık artık!” dedi. Evde yalnızdım. Kısa bir süre o ses çok gerçek geldi ama düşünecek zamanım yoktu. Sesi dinleyip evden çıktım. İş yerine vardığımda kısa boylu patronumun tek kaşı kalkmıştı çoktan. Zor bir gün olacak dedim kendi kendime. Yine o ses “İşine bak!” dedi. Etrafıma baktım. Herkes işinin başındaydı. Ses tanıdık gelmişti ama çıkaramıyordum. Beynimde kimler konuşuyordu acaba? Sonucunda işime baktım ben de. Öğlen arasında çok çocuklu iş arkadaşlarımın çocuklarının kreş masrafları, ilkokul öğretmenlerinin dedikodusu beni çoktan hayal dünyamda seyahate çıkarmıştı. Ağzıma patates kızartmalarını tıkarken baygın gözlerle onlara baktım ve iyi ki yalnızım dedim. O gün duymaya alıştığım ses “Yaşın geçiyor, evlen!” dedi. Yapmamam gereken bir seyi yaptım ve sesli bir şekilde “Sana ne!” dedim. İş arkadaşlarım, artan bebek bezi fiyatlarıyla ilgili olan sohbetlerine ara verdiler. Artık patates kızartmalarını yeme şeklim onlara garip gelmiyordu. Başka bir şeyi merak ediyorlardı. Yüzüme baktılar. Cevabı ben de bilmiyordum. Onların dalga geçmesine fırsat vermeden “Hava alacağım biraz.” Deyip kalktım masadan. Yemek yediğimiz restorandan çıktım. Hava yağmurluydu. Şemsiyemi yanıma almamıştım. Umursamadım. Daha önemli problemlerim vardı. Gökyüzüne baktım ve “Sen kimsin?” dedim. Cevap gelmedi. O an ben de delirmiş olabileceğimi düşündüm. Bu durum yayılırdı nihayetinde ve işten çıkarırlardı beni. Tımarhaneye mi gidecektim? Kimse beni ziyaret de etmezdi. Yalnız başıma yaşlanacak mıydım ben? “Delirmedin.” Dedi o ses. Bugün ilk defa korktum. O gerçekti. Sesim titreyerek “Konuş benimle!” dedim “Kimsin sen?”. “Çocukluğundan kalma bir hayalim.” dedi. “Çocukken çok dua ederdin, ben de seni hep duydum, hep yanındaydım aslında. Şimdi de en çok ihtiyacın olduğu zamanda yine burdayım.” dedi. Olduğum yerde kaldım. Çünkü onun kim olduğunu bulmuştum. Gözlerimi kapattım, çocukluk fotoğraflarımdan hatırladığım yüzünü gözümün önüne getirdim ve “Anne” dedim. Yüzümdekiler yağmurdan mıydı yoksa ağlıyor muydum hatırlamıyorum. Mutlu muydum, kızgın mıydım bilmiyorum. Onunla konuşmalı mıydım yoksa susacak mıydım bilmiyorum. Bu da çocukluk hayallerimden biri galiba diye düşündüm. Onunla konuşmak... Ama hikayenin sonunu tamamlayacak kadar hayal gücüme güvenmemiştim hiçbir zaman. Ben de hep orada annemin yüzünü hayal ederken bitirirdim hikayeyi. Ama sesi… Hiç böyle hayal etmemiştim. O ses, o kadar güzelmiş ki…
*Siz de öykü, yazı ve deneyimlerinizle KaosGL.org’un kadın sayfasında yer almak isterseniz kadin@kaosgl.org adresine mail atabilirsiniz.
Etiketler: kadın
