13/11/2009 | Yazar: Yasin Keskin

"Biliyorum birileri var. Yanımda olmasalar da varlıklarını bilmek mutlu edici, güç verici.

"Biliyorum birileri var. Yanımda olmasalar da varlıklarını bilmek mutlu edici, güç verici. Değiştirilecek çok şey var ve bunu bilmek bu dünyada yaşamamı sağlayan tek şey…"

Yasin Keskin yazdı.

Ufaktık, en sevdiğimiz şey oyun oynamaktı. Bir yandan oynarken bir yandan da büyüyorduk. Büyürken öğreniyor ve değişiyor ve değiştiriyorduk. Birileri bir şeyler öğretiyorlardı, bu doğrudur diyorlardı ama kimin doğrularını! Duygularımız vardı. Bazen engellere takılan duygularımız. Acılar çekiyorduk, ağlıyorduk, kimseler duymuyordu, kabuğumuza çekilmiştik. Toplum hislerimizi gizli yaşamamızı öğretiyordu ve öyle korkuyorduk ki hiçbir şey yapmadan kabullenmiştik. Kimisi kabullenmedi, hislerine hâkim olamadı ve onları takip etti. 

Bir volkan gibiydi duyguları ve patladı. Evet dedi, ben bir ibneyim ama bilmiyordu toplumun ne kadar zalim olduğunu. Alıştı bir süre sonra, mutluydu çünkü içi huzurluydu, yalan söylemeden yoluna devam ediyordu ve bu da onun gücüne güç katıyordu. Çoğu zaman mutsuz oluyordu ama ibneliğiyle değil, toplumun ona giydirdiği kötü imajlardan dolayı.
 
Hiç kimseye zararları yoktu hiçbirinin, sadece erkekler korkuyordu onlardan ve bu yüzden karalamak istiyorlardı. Korkmalarının nedeni erkekliğe kara bir leke getirmeleriydi o da ibnelikti, kötüydü, ucubelikti, ayıptı, bunlar gibi birçok kötü şeylerdi ve bu da dünyadaki en kötü durumdu.
 
Fakat şunu düşünemediler, ibnelerin gizlilikten kurtulmalarının erkekleri de özgürleştireceğini… Ne derlerse desinler birileri vardı onlarla aynı ortamda bulunan, birçok kişinin farkına varmadığı, gizli ya da değil. Birileri haykırdı içinden gelen saf duygularını, birileri ise bastırdı o saf duyguları ve toplumun altında esir hayatlarını yaşamaya devam etti…
 
Biliyorum birileri var. Yanımda olmasalar da varlıklarını bilmek mutlu edici, güç verici. Değiştirilecek çok şey var ve bunu bilmek bu dünyada yaşamamı sağlayan tek şey…
 

Etiketler:
nefret