Ölüm üzerine ve birkaç rica

 

Umarım o gün yakın değildir ve umarım öleceğim gün geldiğinde sevgilimle bir sürü güzel zaman geçirmiş, – yeterince demiyorum çünkü biliyorsun sensiz geçen günlerimi ben günden saymıyorum- Çocuğumla bolca zaman geçirmiş, onunla sohbet edebilmiş, büyüdüğünü görebilmiş, onunla bolca tartışmış, heyecanlanmış, korkmuş, hayal kurmuş, birlikte film izlemiş, kitap okumuş, ağlamış gülmüş zamanlar geçirmiş olurum.

 

Ölüm üzerine düşünmek, bir nevi kendi ölümüm üzerine düşünmek beni daha çok hayatla ilgili yani yaşadığım anla ilgili düşündürüyor.

 

Ben öldüğümde de yazık ki bir transın, Türkiye’de yaşayan bir transın nasıl gömüleceğinden sual edecek, belki de güzel ölü bedenime dokunmaktan tiksinecek, korkacak, beni dinsel bir algıyla yaşarken boğuştuğum ikili cinsiyetlere hapsedecek insanlar olacak, olmamasını umuyorum ama bir yandan da farkındayım.

 

Aslında bu yazı utana sıkıla, öğrene deneye, içimi kemire kemire Ali’nin ölümü üzerine geldiğim bir kaybın, büyük üzücü kırıcı bir ölümün izinden gitmektedir.

 

Ali’nin (Aligül’ün) bir trans erkek olarak, yaşadığı sürecin bu sistemin artık kanıksanan ve böyle devam edeceği zannedilen kocaman bir ikili cinsiyet algısının işi olduğunu biliyorum.

 

Eylül ayında Ankara, İstanbul ve birçok şehirde, Aligül’e Sevgiler etkinlikleri yapılacak, bir sürü evde onu tanıyan insan kendi ritüelleriyle Ali’ye selam yollayacak.

 

Kimisi içecek elbet, kimi o günü unutacak/unutmuş gibi yapacak, kimi yazacak, kimi çalıp söyleyecek… Ben de Ali’ye aklıma O geldiğinde altını çizdiğim kitaplara, O’nu düşündükçe ilham aldığım bu erken yazıyla gecikmiş bir selam gönderiyorum.