Vajinasıyla Mutlu Bir Erkek

Buck Angel transeksüel bir film yapımcısı. Filmleri porno kategorilerinde verilen pek çok ödülün sahibi olmuş. Bunun sebebi biraz da Angel’ın yaşam mücadelesiyle ilgili. O ötekiler içinde bile bir öteki olmanın zorluğunu yaşamış. Depresyonu onu ölümün eşiğine götürmüş.

 

Ötekiler içindeki öteki; Buck Angel için en iyi tarif bu olur. Cinsiyet değiştirdikten sonra cinsel organından vazgeçmediği için translar tarafından dışlanmış. Mücadelesini beyazperdeye taşıyarak bir popüler kültür ikonuna dönüşmüş.

 

Ankara’da yapılan Seks İşçileri Konferansı’na video üzerinden yaptığı konuşmayla* destek veren Buck Angel, trans erkek kitlesi içinde bile öteki olmakla mücadele etmiş bir isim. Bu mücadelesini porno film sektörüne taşıyarak kült bir kahramana dönüşmüş. Yaptığı filmler seks içeriğinin ötesinde kendisiyle aynı cinsel kimliği taşıyanlar için kendilerini ifade etmek adına bir ilham kaynağına dönüşmüş.

 

Tabii, birçok insan transeksüel olduğum için kötü bir çocukluk geçirdiğimi düşünebilir, ama bu doğru değil. Çocukluğum tamamen normaldi. Ailem beni bir erkek gibi yetiştirdi. Amerika’da buna “tomboy” denir. Anormal bir şey yok. Çünkü pek çok aile çocuklarını böyle yetiştirir. Ancak sorunlarım ergenliğe girince başladı. Çünkü göğüslerim çıktı ve kızların yaşadığı diğer fiziksel değişimleri geçirmeye başladım. Kafam karışmıştı. O zamana kadar kendimi bir erkek gibi hissediyordum ve sonra uzun yıllar devam edecek alkol, uyuşturucu problemlerim başladı. 20’li yaşlarımın sonuna kadar cinsel kimliğimi tam olarak tanımlayabildiğimi söyleyemem. Çok utangaçtım; bir erkek gibi hissettiğimi biliyordum ama herhangi biriyle bunu konuşmam mümkün değildi. Ben de gay kadınlarla takılmaya başladım. Bu da aslında pek kolay değildi, çünkü onların kimliğini de kendime oturtamıyordum. Yine de en yakın gördüklerim onlardı. Cinsiyet değiştirene kadar cinsel kimliğimi tam olarak bulamadım.

 

Aslında pek de olmadı. Kendimi öldürmeye çalıştım ve defalarca vücudumu kestim. Olduğum kişiden hiç memnun değildim. İçki ve uyuşturucular hiçbir şey hissetmememi sağlıyordu. Bugün yaşıyor olduğuma ben bile inanmıyorum. Yaşadıklarım hayatı daha da çok sevmeme ve diğerlerinin benim yaşadığım depresyonu yaşamaması için yardım etmeme sebep oldu.

 

Beş yıl öncesinde yetişkinler için film yapmaya başlayana kadar farkında değildim. Aslında politik işler yaparken bile politika yaptığımın farkında değildim. Fakat işlerim ilgi çekmeye ve insanlar “bacaklarınızın arasında var olan sizin kimliğinizi tanımlamaz” söylemimle daha çok ilgilenir hale geldikçe, filmlerimdeki güçlü söylemi ve politik duyarlılığı fark etmeye başladım.

 

Tamamen gönüllü bir karardı. Bunu yapmak istedim çünkü sektörde -pozitif anlamda- benim gibi görünen kimse yoktu. Ayrıca benim gibi bir adamın vajinasıyla nasıl mutlu olabileceğini ve bunun beni daha az erkek yapmayacağını göstermek istedim. Vücudumu sevmeyi ve seks yapmayı nasıl öğrenmiştim; bu benim için çok önemliydi. Trans erkek cemaati içindeki pek çok insan bu durumdan hoşlanmıyor ve bugün bile vajinamla gurur duyuyor olmamı hoş karşılamıyor. Bu da benim hoşlanmadığım türden bir cemaat politikası. Bence bu insanlar çok daha açık ve sevgi dolu olmalı, oysa tıpkı toplumun onlara yaptığı gibi diğerlerini bir kalıbın içine koymaya çalışıyorlar. Bu işi yapmamın bir sebebi de bu, bazı insanların, erkek olmanın gereklilikleri hakkındaki fikirlerini onaylatmak zorunluluğu hissetmekten kaçmak.

 

Filmlerim seks içerikli olsa da sadece pornodan ibaret değil. Daha çok eğitim ve dünyaya yeni bir cinsel kimliği tanıtmak amacı taşıyor. Benim gibi -kadın, erkek, gey, lezbiyen, siyah ya da beyaz- bir kutuya konulup tanımlanmak istemeyen pek çok insan var. Benim filmlerim de bununla, standart kalıpları kırmakla alakalı. İnsanlara sadece anlaşılmadıkları için yargılanmak ya da öldürülme korkusu taşımadan istediklerini yapmaları için cesaret vermek.

 

Umarım bir gün Türkiye’ye gelip insanlara herkese açık ve sevgiyle yaklaşmaları hakkında bir şeyler söyleme şansım olur. Bizler insanız ve istediğimiz gibi yaşamaya hakkımız var. Eğer Türkiye’deki insanlar da yeterli eğitim imkânına sahip olsalardı LGBT bireylere daha anlayışlı yaklaşabilirlerdi. (Deniz Ülkütekin/Cumhuriyet Dergi)

 

* Buck Angel PSA-Sex Work and Human Rights Conference Ankara Turkey: http://www.youtube.com/watch?v=-hoR_U831UA