04/08/2010 | Yazar: İsmail Alacaoğlu
Nadir bizi yeni taksi şoförümüze teslim etti. Zaten Lazkiye’den bu yana yerine ulaştırılmaya çalışılan bir paket gibi el değiştirip duruyorduk.
Nadir bizi yeni taksi şoförümüze teslim etti. Zaten Lazkiye’den bu yana yerine ulaştırılmaya çalışılan bir paket gibi el değiştirip duruyorduk. Herkes bizi birilerine teslim ediyordu biz de alık turistler gibi ağızlarına bakıyorduk adamların. Yine saat 5’te Beyrut’tan ayrılıp dağ yoluna tırmanmaya başladık. Tırmandıkça yeşillendi ortalık, mis gibi dağ havası... Önce villa tarzı evleri geçtik sonra küçük kasabalardan geçtik. Beyrut’tan
uzaklaştıkça kasabaların, köylerin standardı düştü. Suriye sınırına yaklaştıkça Suriye’ye benzemeye başladı her şey. Bir süre sonra yeşil alanda bitti, sarı toprak, sarı tepeler, sarı binalara dönüştü her şey. Her şey sarardıkça bizim yüzümüz gülüyordu. Görmek istediğimiz buydu. Oysa kendi ülkemizde de doğuya gitsek farkı yoktu Orta Doğu’dan ama ne de olsa Avrupalıydı Türkiye! O yüzden sayılmazdı ne kadar benzese de...
Suriye sınırına geldik. Bizi bir önceki Suriye - Lübnan kapısından daha derli toplu bir sınır karşıladı. En azından insanları düz
bir sırada tutacak demirler vardı bankoların önünde ve ister istemez sıraya giriyordu insanlar onaylatmak için pasaportlarını. Sorunsuz ve kısa sürede geçtik sınır kapısından. Bu arada Suriye’de olduğunuzu anlamanın çok kolay bir yolu var. Dağlara, taşlara, arabaların camlarına, yol kenarındaki panolara, evlerin pencerelerine, balkonlarına ve aklınıza gelebilecek her yere baktığınızda Beşir Esad’ın size gülümseyen bir fotoğrafını görüyorsanız Suriye’desiniz demektir. 1 gün önce geride bıraktığımız bu yüzü görünce bir nevi vatanımıza dönmüş gibi hissettik kendimizi. ( Beşir Esad’ın yüzünü asla unutmayacağız hayatımızın geri kalanında) Beşir Esad fotoğraflarda, afişlerde kazınırken beynimize babası Hafız Esad da heykelleriyle selamlıyordu bizi şehirlerin girişlerinde, dağların tepelerinde.
Saat 8 civarı Şam’ın girişine varmıştık ve yeni bir devir teslim töreni için hazırdık. Oysa bu taksi şoförüyle anlaşmıştık şehre kadar götüreceği konusunda bizi ama yerel bir taksiye aktarılmaktan kurtulamadık. Beyrut’tan ayrılmadan önce Nadir bize otel yerine bir daireyi günlük kiralamanın daha uygun olabileceğini söylemişti ve bu şoförümüz bunun için yardım edecekti bize. Yeni taksi bizi aldı ve ondan fazla adamın olduğu emlakçıvari bir dükkana getirdi. İngilizce bilen emlakçı elinde iki tane daire olduğunu söyledi. Biri normal birisi deluxe! O sırada çay ikram etmeye kalktığında hep bir ağızdan şekeri içinde olmasın diye bağırdık ve de mümkünse arabik çay. Çaylarımız geldi, içtik ve daireleri görmek üzere yola çıktık. Normal dairenin kime göre normal olduğunu anlayamadığımız için bizi deluxe olanına götürmesini istedik. Deluxe olana normal demek sanırım daha makuldü ve daha fazla dolaşmamak için tuttuk evi iki günlüğüne. Ertesi gün öğrenecektik ki verdiğimiz paranın üçte ikisine otelde kalabilirdik. İkinci kazığımızı yedik böylece ama Beyrut’tan sonra pek koymadı bize işin doğrusu. O sırada bizi dolaştıran taksi şoförünün istediği para gözlerimi pörtletti. Tam 2.000 suri istemişti ama inat edip 500 suri’ye kapattım. (o bile çoktu ya) Serap da taksi şoförü bizi dolaştırırken yüzüne bakarak onun iyi ve yardımsever bir insan olduğuna dair yaptığı çıkarımdan dolayı pişmandı ve bir daha erken kanaat getirmemek üzere söz veriyordu kendine.
Suriye sınırına geldik. Bizi bir önceki Suriye - Lübnan kapısından daha derli toplu bir sınır karşıladı. En azından insanları düz
Saat 8 civarı Şam’ın girişine varmıştık ve yeni bir devir teslim töreni için hazırdık. Oysa bu taksi şoförüyle anlaşmıştık şehre kadar götüreceği konusunda bizi ama yerel bir taksiye aktarılmaktan kurtulamadık. Beyrut’tan ayrılmadan önce Nadir bize otel yerine bir daireyi günlük kiralamanın daha uygun olabileceğini söylemişti ve bu şoförümüz bunun için yardım edecekti bize. Yeni taksi bizi aldı ve ondan fazla adamın olduğu emlakçıvari bir dükkana getirdi. İngilizce bilen emlakçı elinde iki tane daire olduğunu söyledi. Biri normal birisi deluxe! O sırada çay ikram etmeye kalktığında hep bir ağızdan şekeri içinde olmasın diye bağırdık ve de mümkünse arabik çay. Çaylarımız geldi, içtik ve daireleri görmek üzere yola çıktık. Normal dairenin kime göre normal olduğunu anlayamadığımız için bizi deluxe olanına götürmesini istedik. Deluxe olana normal demek sanırım daha makuldü ve daha fazla dolaşmamak için tuttuk evi iki günlüğüne. Ertesi gün öğrenecektik ki verdiğimiz paranın üçte ikisine otelde kalabilirdik. İkinci kazığımızı yedik böylece ama Beyrut’tan sonra pek koymadı bize işin doğrusu. O sırada bizi dolaştıran taksi şoförünün istediği para gözlerimi pörtletti. Tam 2.000 suri istemişti ama inat edip 500 suri’ye kapattım. (o bile çoktu ya) Serap da taksi şoförü bizi dolaştırırken yüzüne bakarak onun iyi ve yardımsever bir insan olduğuna dair yaptığı çıkarımdan dolayı pişmandı ve bir daha erken kanaat getirmemek üzere söz veriyordu kendine.
Bu kahvaltımızın ardından başladık dolaşmaya Şam’ın Ankara’ya benzeyen caddelerinde ve sokaklarında. Şam gayet düzenli bir şehir. Belli ki özenilmiş güzel olsun diye ama öyle bir albenisi yok açıkçası. Yolda her gördüğümüz şeyin tadına baka baka yürümeye başladık. Kaktüs meyvesi - ki burada da var o- ve bir şeyin sapının suyu denediğimiz şeyler arasındaydı. Ne sapı olduğunu çözemediğimiz şey küflü odun gibi kokuyor ve deli gibi şekerliydi. Her şey neden şekerli bu Şam’da? “Ne Şam’ın şekeri ne Arap’ın yüzü”nde geçen şeker buradan mı geliyor yoksa? Hamidiye çarşısına varana kadar da geçtiğimiz yollar dükkanlarla doluydu, daha çok giyim mağazaları ve kuyumcular vardı burada. Bir de sinemaya denk geldik yolumuzun üzerinde. Şu an hatırlamıyorum ama şimdilerde Türkiye’de DVD’si bile revaçta olmayan bir film oynuyordu Hollywood’dan bir de yerli bir film. Biraz ilerde hem sıcaktan yorulduğumuz hem de Hamidiye Çarşısı’nın ne kadar uzakta olduğunu bilmediğimizden dolayı bir taksiye bindik ve trafiğin içine hızla daldık. Biraz ilerde Tren istasyonu çıktı karşımıza. Çoğu şehirde olduğu gibi burada da tren istasyonu çok güzel bir mimariye sahipti, oldukça da ihtişamlı duruyordu. Eminim ki içi de çok güzeldi ama daha sonrasında vaktimiz olmadı oraya geri dönmek için. Trafiğin yoğunluğundan dolayı 15 dakika kadar sürdü varmamız ama aynı günün akşamüzerinde o yolun aslında yürüme mesafesi olduğunu ve 15 dakikadan daha az sürdüğünü keşfedecektik.
Şam Kalesi’nin burcunun hemen bitişiğinde başlayan çarşıya daldık. Bizim kapalı çarşının biraz daha yeni gibi görüneni bu çarşı. Hamidiye çarşısı. Giyimden tatlıya, baharattan oyuncağa, ne sattığını tam anlayamadığımız dükkanlardan rengarenk kumaşların satıldığı dükkanlara kadar uzanan geniş bir yelpazesi vardı bu çarşının. Gayet geniş ve havadar yüksek tavanından ötürü. Ana çarşı yine kapalı çarşı gibi sağa sola daha küçük kollara ayrılıyor. Bir yerde okuduğuma göre bu çarşının uzunluğu 1,5 km yi buluyormuş. O ana çarşının sonuna geldiğimizde kimi yerlerindeki sütunları kırılmış antik bir kapı karşıladı bizi. Buradan sonrası oldukça kalabalıktı çünkü o kapının altından geçtiğimizde biraz ilerde Umayyad Cami vardı ve bu cami sadece bizim görmeyi planladığımız bir yer değildi o yüzden çok kalabalıktı önü. Bu alan 5 bin yıldır hep bir ibadet yeri olarak kullanıldığı için az önce geçtiğimiz kapı da Romalılar döneminden kalma tapınağın giriş kapısıydı. Hemen içeriye girmeye yeltendik ama önce Serap’ı baştan aşağıya kapatmak gerekiyordu. Serap’a örtünmesi için verdikleri şeyi giydikten sonra Serap bir keşiş gibi görünüyordu ve artık hazırdı içeriye girmeye. Caminin özellikle geniş avlusu çok büyük ve çok güzeldi. Bu cami Suriye’nin en önemli camilerinden biri ama sadece Suriye’nin değil tüm İslam dünyasının imrenerek baktığı yapılardan biri. Avlunun etrafındaki üstü kapalı ve bir yanı avluya bakan bölümler birbirinden güzel çinilerle süslü. Avlunun bir köşesinde 4 sütun üzerinde duran küçük yapı ise çok farklı bir hava katıyor avluya. Gölge alanların tümü insanlarla dolu, çoğu uyuyor. Caminin içinde de aynı manzara hakim. İçeride namaz kılandan çok uyuyan insan var. Caminin dört bir köşesinde bir sürü fotoğraf çektik ve gölgesinden biz de yararlandık caminin. Avlunun cayır cayır yanan taşları üzerinden seke seke karşı tarafa geçip oradaki çeşmenin yanında serinledik biraz. Bu arada caminin sadece iç kısmına değil Avlusuna girerken de ayakkabılarımızı çıkarıyoruz Türkiye’deki cami prosedürünün aksine.
Çarşıdan ayrılıp kale’nin burcunun yanındaki müzeye doğru yürüdük ancak müze kapanmıştı. Kale’nin girişinin diğer tarafta olduğunu söylediler ve başladık etrafında dolaşmaya surların. Islah edilmiş küçük bir derenin yanındaki eski evlerin önünden geçtik, fotoğraflar çektik ve küçük bir botanik bahçesine ulaştık. Bahçede küçük bir tur attıktan sonra kalenin girişini bulmak için yaptığımız nafile yürüyüşe devam ettik ama çarşıdan başka bir şey bulamadık. Çok da üstelemedik ve buraya gelmek üzere taksiye bindiğimiz yere geri döndük ve şimdi Ankara’ya benzeyen caddelerde yürümeye başladık. Bu sırada ne yapalım sorusuna Bahadır bıkmadan usanmadan her seferinde “eve gidelim” yanıtını veriyordu ama bu hepimizin bir kulağından girip öbüründen çıkıyordu. Bir yandan da ertesi gün Tadmur’a Palmyra antik kentini görmeye gidip gitmeyeceğimizi tartışıyorduk. Yarım saat içinde oraya gitmek için bin tane alternatif düşündükten sonra gitmemeye karar verdik.
Yürümeye devam ederken bir gece önce taksi şoförünün bize gösterdiği dağdaki bir ışığın gündüz vaktindeki hali olduğunu düşündüğüm yer takıldı gözüme. Taksi şoförü kasyon demişti ve hiç birimizin anlayamadığı bir şekilde Serap “manzara?” demiş taksi şoförü de “evet evet manzara” diye cevap vermişti. Kasyon kelimesinden manzarayı nasıl çıkardığını bilemedik ama eğer orada manzara izleyebilecek bir yer varsa gayet güzel görüneceğini düşündük ve bahçe duvarının üzerinde oturan iki gence İngilizce bilip bilmediklerini sorduk. Evet yanıtını alınca da oraya nasıl gideceğimizi. tek yapmamız gereken bir taksiye atlamaktı ve öyle yaptık bizde. 15 dakika
sonra bir sürü restoran ve cafe’nin olduğu tepeye vardık. Manzara gerçekten muhteşemdi. Büyük bir düzlük üzerine kurulu Şam ayaklarımızın altındaydı ve buradan çok güzel görünüyordu. Bir şehri yukarından görünce hemen herkesin yaptığı ilk şeyi yaptık. Önce evimizin yerini bulduk sonra gün içinde gezdiğimiz yerleri. Yarım saatliğine diye çıktığımız Cebal Kasyon’da 3 saate yakın kaldık. Güneşi batırdık, gece ışıklarında izledik Şam’ı biralarımızı yudumlarken. Son 3 günün en keyifli anıydı, yorgunluk attık ve tabi ki Şam’dan 2000 metre yüksekte olduğu söylenen bu yerde daha ferah bir hava aldık.
Ertesi gün Hama’ya gidecektik, su şehri olarak biliniyordu burası ve devasa su değirmenlerini görmek istiyorduk. Oradan da Halep’e geçecektik. Günümüzü yolda geçireceğimiz için eve gidip dinlenmeye karar verdik. Bizi eve götürmek üzere 500 suri isteyen (artık bindiğimizde soruyorduk ne kadara götüreceklerini bizi) şoförle yaptığım pazarlık sonucu bizi 250 suri’ye götürmesine razı ettim. Suriye bana pazarlık etmeyi öğretiyordu...
Çıkardığım dersler:
Taksimetreyi açtır takside mutlaka ya da baştan kaça götüreceğini sor!
Uzun mesafe gideceksen mutlaka pazarlık et!
Lüks beklentini düşür biraz ki hayal kırıklığına uğrama!
Işıklı tabelaları yol işareti olarak kullanma, söndürülebilir, kalırsın sonra tavşan gibi ortada!
Küçük kapıların ardında sürprizler olabilir (ve de lezzetler) girmekten çekinme!
Medeniyet kriteri olarak Avrupa değerlerini alma yanına! Yoksa şikayet etmekten zevk alamazsın hiç bir şeyden!
“Ne Şam’ın şekeri ne Arap’ın yüzü” değilmiş aslolan. Doğrusu Arap’ın zekeri”ymiş ve zeker Arapçada penismiş. Demek ki neymiş efsane doğruymuş!
Çıkardığım dersler:
Taksimetreyi açtır takside mutlaka ya da baştan kaça götüreceğini sor!
Uzun mesafe gideceksen mutlaka pazarlık et!
Lüks beklentini düşür biraz ki hayal kırıklığına uğrama!
Işıklı tabelaları yol işareti olarak kullanma, söndürülebilir, kalırsın sonra tavşan gibi ortada!
Küçük kapıların ardında sürprizler olabilir (ve de lezzetler) girmekten çekinme!
Medeniyet kriteri olarak Avrupa değerlerini alma yanına! Yoksa şikayet etmekten zevk alamazsın hiç bir şeyden!
“Ne Şam’ın şekeri ne Arap’ın yüzü” değilmiş aslolan. Doğrusu Arap’ın zekeri”ymiş ve zeker Arapçada penismiş. Demek ki neymiş efsane doğruymuş!
1.Bölüm: [[http://kaosgl.org/icerik/antakyadan_ciktik_yola_lazkiyede_verdik_mola|Antakya'dan çıktık yola Lazkiye'de verdik Mola]]
2. Bölüm: [[http://kaosgl.org/icerik/neye_niyet_neye_kismet_-_dogunun_parisi_beyrut|Neye Niyet Neye Kısmet - Doğu'nun Parisi Beyrut]]
Etiketler: yaşam, gezi/mekan