11/04/2018 | Yazar: Melika Vivian
Hafta sonu “Boğazımıza Kadar Homofobi Haftası” için Çanakkale’deydim.
Hafta sonu “Boğazımıza kadar Homofobi Haftası” için Çanakkale’deydim. Çok güzel bir şehir olan Çanakkale’de muhteşem vakit geçirdim. Etkinlikler çok keyifliydi ve insanların enerjileri çok güzeldi. Orada o insanlarla olmak bana geleceğe dair, aktivizme dair umut verdi.
Katıldığım ilk etkinlik haber yaparken kullanılması gereken dille ilgiliydi ve çok yararlı oldu. Aslında doğru gözüken ne kadar çok yanlış yapıyormuşum diye düşündürdü beni. İkincisi şiddetsizlik üzerineydi. Her zaman şiddetsizliği savunduğum için şiddetsiz yöntemler üzerine konuşmak bana umut verdi, daha çok çabalama ilhamı verdi.
Üçüncü gün Mizah Atölyesi’nde, mizah dergisindeki kadın ve LGBTİ+ görünürlüğü üzerine konuştuk. Bu etkinlik bana kendi sanatıma yatırım yapmam gerektiğini hatırlattı. Kendi sesimizi kullanmanın ne kadar önemli olduğunu anladım; çünkü başka biri bizi kurtaramaz bunu ancak kendimiz yapabiliriz.
Son etkinlik ve en çok sevdiğimde kontak doğaçlama dans atölyesiydi. Daha önce hiç kontak dans yapmamıştım. İçimde birazcık şüphe de vardı katılmadan önce ama katılınca çok eğlendim, şimdi iyi ki katılmışım diyorum. Bu etkinlik bana meditasyon yapıyormuş gibi hissettirdi ve hayat adına bir fikir verdi. Çünkü hayatta önemli olan kendi dansını bulmak bana göre ve atölyeden anladığım da bu oldu! İzmir’e dönünce de kontak dans yapmaya devam etmek istedim. Kısacası her etkinlik çok güzeldi ve bana çok şey kattılar.
İnsanların çoğu birbirine yabancıydı ama kısa sürede birbirimize alıştık. Beni en çok mutlu eden olaylardan biri de buydu. Farklılıklarımızla da olsa birbirimizi kabulleniyor olduğumuzu, birbirimizle keyifli vakit geçirebiliyor olduğumuzu görmek beni çok mutlu etti. Böyle birleştiğimizi görmek bana umut veriyor, bu nedenle daha çok seviyorum dayanışmayı. Birlikte daha güçlüyüz ve birbirimizin hayatına küçücük de olsa güzel dokunuşlar yaparsak dünya ne kadar güzel bir yer olur düşünemiyorum bile!
Çanakkale’deyken bir sahaftan kitap beğendim ama kitabı almaya param yetmediği için üzülmüştüm. Bunu oradaki arkadaşlarımla paylaşınca bir anda masaya para çıkardılar ve o gün kitabı alabildim. O kitaba sahip olmak değildi önemli olan, o insanların benim mutluğum için bir çaba harcamış olmasıydı ki bu mutluluk hala sürüyor.
Sonuçta beni doğru düzgün tanımıyorlardı bile ve böyle bir şey yapmış olmaları büyük bir şeydi benim için. Bunu düşünmek bana kendimi çok iyi hissettirdi. Aklıma geliyor bazen ve iyi ki iyilik var diyorum sonra; iyi ki iyilik için çabalayan insanlar var! Böyle insanlarla vakit geçirmiş olmak bana çok iyi geldi ve insanlığa olan inancım arttı. Dünyayı güzellik kurtaracak, dünyayı dayanışma kurtaracak, bunu daha iyi anladım!
*KaosGL.org Gökkuşağı Forumu’nda yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur. Yazının KaosGL.org’ta yayınlanmış olması köşe yazılarındaki görüşlerin KaosGL.org’un görüşlerini yansıttığı anlamına gelmemektedir.
Etiketler: yaşam
