29/03/2010 | Yazar: Selçuk Candansayar
“Hayat senin sandığın kadar kolay olsaydı, insanlar bu kadar gaddar olmak zorunda kalmazdı” diyor, otopark mafyasının “Usta”sı. Kime?
“Hayat senin sandığın kadar kolay olsaydı, insanlar bu kadar gaddar olmak zorunda kalmazdı” diyor, otopark mafyasının “Usta”sı. Kime? Güvercinleri ve sevgilisiyle bir hayat kurmaya çabalayan Selim’e. Yırtmaya çalışan Selim’e. Otopark değnekçiliğiyle “otomobillerini” koruduklarının bu kez “elit habitatlarını” korumaya talip olan Selim’e Alış Veriş Merkezi’nin müdürü böyle tanımlıyor “işi” ve Selim, ekliyor, “defansı” AVM çevresindeki sokaklardan başlatmak gerekir. Bu yolla alışveriş yapmaya ve yaşamaya gelen insanların kendilerini güvende hissetmeleri daha mümkün olacaktır.
Bayrak örtülü tabutların taşındığı cenazelerin sabahın “rutini” olduğu bir şehirde Usta’larının inayetiyle bir iki sokağın otopark işi verilmiş Selim ve Çaça’nın hikâyesini yine bir AVM sinemasında son seansta seyredip yarı karanlık otoparka güvenlik görevlilerinin arasından geçerek inerken film bir kez daha vuruyor.
Ya Reis? Polisler kahveyi bastığında üzerindeki bıçağı masanın altına saplayışı, hem bayraklı tabutları hem de askere gideni omuzlarına alışıyla, her iki törenin de reisliğini üstlenmesiyle perdeden ete kemiğe büründürdüğü faşizmle bize bakıyor. Ve Sait, “Ben de İstanbul’a geldiğimde böyleydim” derken Selim ve Çaça’ya bakan gözbebeklerinde kaçınılmaz yazgıya duyduğu hüzün mü var yoksa?
Saldırganlık ve şiddet arasındaki temel ve fakat hep göz ardı edilen farkı gözümüzün içine sokuyor film. Metropolün şiddetinde hayatta kalmak için saldırganlaşan insan.
Saldırganlık varkalım çabasıdır, hayatta kalmak için ve hayat alanını korumak için canlıların doğasına basılanmıştır. Martının güvercini yemesi şiddet değil, saldırganlıktır. Bayraklı tabutların arasında, TOKİ taksitini ödeyebilmek, aç kalmamak ve sanki “medenileşmiş” gibi evlilik yüzüğü almak için çabalamak ise saldırganlıktır.
Metropolün görünürde olan ve şiddet sanılan Çaça’da vücut bulan tüm eylemler, varkalmak içindir. Şiddet AVM, içinde satılanlar ve otomobillerdir aslında. Kendi varkalım alanını kara köpeklerle, saldırganlıkları şiddete dönüştürülmüş hayvanlarla koruma çabasıdır. Şiddetin gerçek kaynağı film boyunca hiç gösterilmeyen, biteviye bulanıklaşmış görüntüler içinde dikkatimizden kaçanlardır. Şiddet bizatihi AVM’nin kendisidir.
Etiketler: kültür sanat
