04/01/2021 | Yazar: Nazlı Yıldırım
Bundan sonra gizlenmek, saklanmak yok. Seni sen olduğun için sevecek insanların olduğu yepyeni bir yaşamın olacak.
İstanbul’dan ayrılıp Ankara’ya geldiğimde kendime söz vermiştim. “Kim olduğunu artık biliyorsun. Bundan sonra gizlenmek, saklanmak yok. Seni sen olduğun için sevecek insanların olduğu yepyeni bir yaşamın olacak. Kaçmak yok.” demiştim. Ve sözümü tuttuğumda baktım ki fotoğraflardaki boşluklar çoğalmış. Yanımdaki boşluklarla son bir kez yüzleşmek istedim. Sırtımı sıvazlayan ellerin bıraktığı kırgınlıklara balonlar ektim. Ben bunca zamandır neden saklanmıştım ki? Bu saklanışının acısını çektim, çekiyorum hâlâ da. Bu yüzdendir ki geçmişle son bir kez randevulaşıyorum.
İstanbul’da üniversiteyi kazandığımda heyecanlıydım, meraklıydım. Benim gibi nice kalabalıklarla olacağım için yerimde duramıyordum. Bir çekirge gibi oradan oraya zıplayıp aitliğimin adı olan her yerde var olacağımın coşkusunu taşıyacaktım. Gökkuşağının bütün renkleriyle yaşayacağım dolu dolu üniversite yılları beklerken tökezlemiştim. Gözlerini açıp da etrafına baktığında kör ve merdivensiz bir kuyunun içinde olduğunu anlıyordun. Etrafını çevreleyen insanları da ikna edemezdin ki. Koskoca şehirde tek başınaydın ve yanı başında duran arkadaşlarından başka bir yere varamıyordun. Sustun. Kaçtın. Yalan söyledin. Hiçbir yere gidemedin. Yüreğinin açılan penceresinde gördüğün yüze âşık olup sadece ona sarıldın. Kalakaldın. Kıpırdayamadın. Ne düşlerini yaşadın ne de var olabildin. Sessizliğin büyüttüğü öfkeyi içinde besledin. En nihayetinde içindeki ağaç kırıldı. Sonrası allak bullak.
Biriktirdiğim ne varsa içimde eğilip büküldükçe kamburlaştım. Zaman ayağıma toz olurken yabancılaştım git gide. Apacın kırılan yerlerinden yangın çıkmaya başladığında artık “dur” demeliydim. Her ne kadar yanımdaki boşluklar çoğalıyor olsa da “varoluş”um önemliydi. Ankara’ya geldiğimde kendime verdiğim sözü tuttum. Açıldım. Sesimi yükselttim. İstanbul’da benim varlığımı dışlayan tüm zamanları yırttım. Sırtını dönenlere dönüp bakmadım. Bıraktım öylece. Artık sahte değildim.
Ankara’da hayatıma dokunan tüm güzelliklerle, iyiliklerle beraberim. Var olmaya çalışmanın mücadelesiyle doğruluğun peşinde özgürce koşuyorum. Ne sözümü ne de kendimi sakınmadan. Dosdoğru! Gökkuşağımla…
*KaosGL.org Gökkuşağı Forumu’nda yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur. Yazının KaosGL.org’ta yayınlanmış olması köşe yazılarındaki görüşlerin KaosGL.org’un görüşlerini yansıttığı anlamına gelmemektedir.
Etiketler: kültür sanat
