19/04/2021 | Yazar: Nazlı Yıldırım
Dünyamda açtıkları çatlağı örüyorum her an. Tamir ettiğim çatlak, duvarımda iz olsa da öyle güzel ki.
Karaköy yokuşundan çıkıp İstiklal Caddesi’ni boylu boyunca yürüdüğüm zamanlarda içimde birikmiş soruların yanıtlarını arıyordum. Dönüp dolaşıp bıkıp usanmadan başından sonuna tekrar tekrar yürüdüğüm caddede kendime kalabalıklar dikiyordum.
Diktiğim kalabalıkların beni kucakladığını, sarmaladığını, yaşadığım onca şeyleri yargılamadan dinlediğini, kimliğimi ve yönelimimi sorgulamadan dost olduklarını düşlerdim. O vakit göğ yüzümde kızarır, dudaklarım hafif kıvrılır, göğsümün tam orta yerine serinlik gelirdi. Şimdi ise diktiğim ne var hepsini söküyorum. Geride kalan yamalı boşlukların yerine aidiyetimi üflüyorum. Boynuna dolanan iplerden kurtuldukça iyileşiyorsun. Şimdiye kadar sahip olduğun eksik ve fazla parçalarınla.
İyileşip de uyandığım sabahların sıcaklığında oturup içimi yıkadım. Yıkandıkça arılandım. Yıkandıkça hafifledim. Yıkandıkça şimdiye kadar üstlendiğim roller birer birer üzerimden yırtıldı. Artık özdüm.
Mayam neyse oydu. Üzerini kat kat örtsem de değişmeyecektim. Koca bir çukurun karanlığına sürükleseler de ben hâlâ orada gülümsemeye devam edecektim. Artık o karanlık çukur kapılarına kırpılmış boşlukları yapıştırıyorum. Çünkü onların yarattığı çukurlardı. Çünkü onların yaratıp da üzerime saldığı karanlıklarıydı. Asıl onları evlerine kavuşturmuştum.
Dünyamda açtıkları çatlağı örüyorum her an. Tamir ettiğim çatlak, duvarımda iz olsa da öyle güzel ki. Tıpkı bedenimdeki yanık izleri gibi. Her zaman benimle birlikte yaşamaya devam edecekler. Kendime kavuşmamın bir imzası olarak çatlak izlerine her baktığımda kahkahayla anımsayacağım. Çünkü ben KAZANDIM!
Etiketler: yaşam
