02/03/2022 | Yazar: Alaz Akdağ
Aşmak? Ne aşılır mesela? Dağ mı bu, dere mi? Ne yapayım, söylesene. Bunlar da duygu. Nereye kadar yok gibi yapayım. Sıkıldım bu personalardan.
Ekmek kırıntılarını arıyorum, evimin yolunu bulmak için. Yine yeni şeyler öğreniyorum, yaşaya yaşaya. Biraz yorgunum, bir de uykusuz, başım da ağrıyor. Bazen yorucu olabiliyor. Ama hep aynı noktadan bakmak da istemiyorum, bu sebepten arada kendimi şaşırtıyorum. Mesela uçak kaçırıyorum, bir yerlere geç kalıyorum, sanırım yazacak kafam yok şu an. Ben sistemi uyku moduna alayım. Tatlı bizli rüyalar.
(Bu bir tiyatro oyunu olsaydı şu an filtre değişmişti.)
Dün gece 4.30'da terleyerek uyandım.
Nasıl bir korku ve şuursuzluk hali.
Yorgan yerine üstüme kabus mu örtüyorum acaba dedim. Uyumayı denedikçe daha da beterleşti.
Nefes alıp insan kendi kendini teskin ediyor ya, etraftaki nesneler, kafanın içi allak bullak zaten. Bak bu maalesef ki zorla büyümektir bence.
Evet, belki kendin için olmasa bile, bir gök gürültüsünde yanına dönüp de korkma demek isteyebilirdin.
Şimşek çaktı; bir ışık odama doldu, sonradan gelen bir refakatçiydi gökteki ağaç dalları ve kar üstünü örtmeye başladı gökyüzümün. Korkma.
Ya da merdivenler neymiş ki? Üstgeçit mi, peh. Bak, hemen şurada, hayatımız gibi ters de olsa ayakları üstünde bir ev var.
Hadi sen seç, rüyalar ne renktir?
Ben moru pek bi' severim.
Dur diyorum, dur orada. Zaten beklemiyor musun? Sen de kal yerinde, artık yerin neresiyle, o pınarlar boş gibi değil miydi yıllarca? Hem bunca zaman neredeydin?
Ağlak ve romantik bir serseriyim. Kabul ettim. Pekâlâ. Ya bundan sonrası? Gerçi artık pek ağlayamıyorum. Ağladığımda da daha iyi mi geliyor? Neden ki?
Bu bir inşaat mühendisinin eserine bakmak istemesi gibi bir şey mi? Yaş akmayınca içinde rüzgâr esmiyor mu demek sanki? Her zaman somut bir şeyler mi ararız? Neden?
Arıyor musun? Neyi dedin değil mi? Bilmem. Onu sen bileceksin. Belki de sezeceksin. Yoksunluk çektiğini mi arar insan? Hemen şurada olsa arar mıydın? Neredesin? Nereye gidiyorsun, söylesene. Oradayken gitmediğine inanmamı bekleme. Fiziksel bir hareket gerekmiyor ki gitmeler için.
Alaz, sen soru sormadan konuşamaz mısın? Ne biçim yazı bu? Yarım kalan da içeri ışık alan bir makine perdesivari bir yazı olsa olmaz mı? Bir kısmı yanık fotolar gibi.
Aşmak? Ne aşılır mesela? Dağ mı bu, dere mi? Ne yapayım, söylesene. Bunlar da duygu. Nereye kadar yok gibi yapayım. Sıkıldım bu personalardan. Neysem o'yum. Dümdüz.
Zamanın ustalığında, çekiç darbeleriyle şekillendiriliyorum. Sesi duydun mu? Tak, tak-tak, tak. Gözünün önüne geldi mi o kırmızı-siyah? Dünyama hoş geldin.
Kayboluşlar, buluşlar, buluşlarda kayboluşlar, kayboluşlarda buluşlar.
Bir arkadaşım kaybolduğunda sol-sol, sağ-sağ yapardı, ya da tam tersi miydi? Neyse, anladın sen mevzuyu. İşe yaradığını söylerdi. Hangi yöne dönmeli dersin?
Dönmek derken de artık pek ciddi kalamıyorum. Geçende bir uğraşımdan dolayı teknik bir dönüş öğrenmek gerekti. Bense dönmek üstünde espri yapmak istiyorum, hatta inanır mısın yapıyorum da. Toplumun sana taktığı, amiyane bulduğu o şeyleri-tabirleri alıp, dönüştürüp, bir anda patlatmak, sonra da izlemek. İçimde zıpır, saçma şeyler söylemek isteyen, ziyarete gittiği yerlerin personelleriyle muhabbet edip onlara kâğıt uçak yapıp, işletmeciye karşı fiçuuv diye fırlatan bir velet var.
Bak hangi duygudan hangisine geldik. Peki, bu konunun amacı nedir ki? Neden anlattım tüm bunları? İstedim, anlattım. Başka da anlatırım istersem. Mesela, geçende ne düşündüm biliyor musun? Benim evim Fuji gibi, onlarınki ise Kodak.
Barış Deniz'den kaçabilir mi Alaz? Denizlere kaçacak mısın gerçekten? Peki ya Deniz'den?
“Kayboluyorum.” Sen de mi Sedefciğim?
Nasıl olsa rüyadayız, belki bu sefer üç dilek hakkın olmaz. Fazladan kibrit koyayım mı?
*KaosGL.org Gökkuşağı Forumu’nda yayınlanan yazı ve çizimlerden yazarları ve çizerleri sorumludur. Yazının ya da çizginin KaosGL.org’ta yayınlanmış olması köşe yazılarındaki veya çizimlerdeki görüşlerin KaosGL.org’un görüşlerini yansıttığı anlamına gelmemektedir.
Etiketler: yaşam
