01/08/2023 | Yazar: Umut Güner
Ailenin Murat ile vedalaşmamız için alan açması ve Murat’la bizi baş başa bıraktıkları anda Murat için ağladığım kadar, Murat’ın ailesinin bize gösterdiği nezaket de içime hüzünlü bir duygu saldı.
“Uğurlamak” Murat’a en yakışır eylem diye düşündüm.
Vedalaşmak, cenaze törenine katılmak, taziyesine katılmak gibi eylemler içime sinmiyor. Ya içinde Murat’a yakışmayan bir hüzün olduğundan ya da Murat’ın hayatıma kattıklarından, katacaklarından ayrılmaya o kadar hazır olmadığımdan. Murat’la ne yaşarsak yaşayalım içinde bir neşe, güllüm bulurduk, en kötü ihtimal kendimizle dalga geçerdik. Bu yüzden Murat’ı uğurlamanın esenlikle olmasını istedim. Murat’ın herkesi davet ettiği gibi beni de davet ettiği köyünde cenaze ritüellerini beklerken arada ağladım, arada tebessüm ettim.
Ailenin Murat ile vedalaşmamız için alan açması ve Murat’la bizi baş başa bıraktıkları anda Murat için ağladığım kadar, Murat’ın ailesinin bize gösterdiği nezaket de içime hüzünlü bir duygu saldı. Murat, ailesinin bu dönüşümünü de her birimizle ilişkisinde yaptığı gibi ince ince dantel gibi örmüştü. Murat’ın zekasına, kalbine bir kez daha hayran kaldım.
Murat’tan haber almaya çalıştığımız andan cenaze törenine kadar 18 gün geçti. Bu 18 günde Murat’la geçen 20 yılı tekrar tekrar düşündüm. Birbirimizi kırdığımız, üzdüğümüz ya da ara verdiğimiz bir dönem hiç olmadı. Ben kızsam da kendi kendime kızmış olurdum çünkü Murat’la bunu paylaşacağın zaman o bunu anlar, “şöyle mi yapsaydım” derdi. O beni bir konuda uyaracağı zaman da aklına yatmadığını ima ederek “bunu anlamadım, neden böyle oluyor anne?” derdi.
“Ne yapabiliriz?” ile başlayan sorularıma hep bir yanıtı olurdu. Kendisi benim akıl hocamdı. Murat’la dostluğum, yoldaşlığım, yarenliğim, anne kızlığımız vardı. Farklı kişilerden oluşan küçük adacıklarda Murat neşesiyle var olurdu. Bazen kendi kendime onun dahil olduğu bir grubu ya da arkadaşlık yaptığı birilerini garipserdim: “Bundan ne anlıyor?” diye. Bütün bu insanlarla bağını bu 18 günlük süreçte gördüm. Murat bizim olduğu kadar onların da dostlarıydı.
Murat’la kurduğumuz ilişki onun beni seçilmiş annesi olarak atamasına ve seçilmiş çocuklarımla Waldorf ailesinin kurulmasına da vesile oldu. Waldorf ailesi birbirimizi yaralarımızla, arızalarımızla sevmeye çalışan ve güçlendiren bir yandan da üçüncü bir kişiyle paylaşamadığımız her şeyi paylaşabildiğimiz bir ilişki yumağı… Anne kızlıklar, kız kızalıklar, kız kardeşlerden oluşan… Waldorf ailesi olarak da üzgünüz! Sessizleştik ama seslerimize, güllümümüze Murat’ı katmaya devam edeceğiz.
Ben Murat’la 20 yıllık dostluğumuzda farklı farklı Muratlar tanıdım, farklı farklı mekanlarda zamanlarda farklı ilişkiler yaşadık; bütün Murat’ları sevdim. Kızdığımda bile severek kızdım, hiç kırılmadım ve onu, bu yazıyı yazarken esen esintiyle hatırlıyor olacağım. Tıkandığım, zorlandığım anda ses etmesiyle, üzgün ya da bıkkın olduğumu tahmin ettiği zamanlarda sudan sebeplerle hâl hatır sormasıyla hatırlayacağım ve hatırlayacağız.
Murat’ın arkadaşlarıyla, ailesiyle, hayatına rengini kattıklarıyla yolumuza nasıl devam edeceğimize, Murat’ın nelere vesile olacağına ve nerede kolumuza gireceğine hep birlikte tanıklık edeceğiz.
Kaos GL Dergisine ulaşın
Bu yazı ilk olarak Kaos GL Dergisinin Umut dosya konulu 191. sayısında yayınlanmıştır. Dergiye kitapçılardan veya Notebene Yayınları’nın sitesinden ulaşabilirsiniz. Online aboneler dergi sitesinden dergiyi okuyabilir.
*KaosGL.org Gökkuşağı Forumu’nda yayınlanan yazı ve çizimlerden yazarları ve çizerleri sorumludur. Yazının ya da çizginin KaosGL.org’ta yayınlanmış olması köşe yazılarındaki veya çizimlerdeki görüşlerin KaosGL.org’un görüşlerini yansıttığı anlamına gelmemektedir.
Etiketler: yaşam
