22/02/2018 | Yazar: Melika Vivian
Aslında ben de gülmüştüm bu yazdıklarıma, sevgiyle bakmıştım aynı zamanda küçüklüğüme ama tuhaf bir yanı da vardı olanların.
Bugün eski günlüklerimi karıştırıyordum da 11 yaşında yazdığım şeyleri gördüm. Şöyle şeylerdi; “Artık dayanamıyorum, çok yoruldum, inanıyorum ki büyüyünce geçecek - küçükken büyüyünce hayatımı kendi istek ve değerlerime göre yaşayacağımı bu yüzden de her şeyin güzel olacağını düşünüyordum-, çok sıkıldım hayattan…”
Şimdi düşününce kendi kendime dedim ki 11 yaşında bir çocuk bunları düşünecek ne yaşamış olabilir? Sonra biraz daha okuyunca okulda yaşadığım bazı sorunlar filan aklıma geldi ve hislerimi hatırladım. Mantıken düşününce üzülmeye değmeyecek, hatta belki birçoğunun umursamayacağı şeylerdi ama o hisler o kadar gerçekti ki 11 yaşında ki bir çocuk için dünyanın sonu demekti.
Günlüğümden bir parçayı paylaştım bir sosyal medya hesabımın hikayesinde ve sonra bir arkadaşım dalga geçti “dondurmamı düşürünce ben” diye. Bu beni düşündürdü. Aslında ben de gülmüştüm bu yazdıklarıma, sevgiyle bakmıştım aynı zamanda küçüklüğüme ama tuhaf bir yanı da vardı olanların. 11 yaşındaki bir çocuğa bunları hissettiren şey neydi? Şimdi bile düşünce hissedebildiğim o duygular gerçekten dünyanın sonu mu demekti?
Yine böyle düşünce birden aklıma geldi çocukken, yine bahsettiğim yaşlarda belki bir iki yaş büyükken, sosyal medyadan bana gelen cinsel içerikli mesajlar. Şimdi bu şekilde mesajlar almıyorum.
Çok ilginç değil mi 12 yaşındayken daha çok taciz mesajları alıyordum. Kocaman insanlar bana yazıyordu o yaştayken. Bu normal mi? Bunu yaşadığımı hatırlamıyordum bile birden bir açıklık oldu beynimde ve bunu anımsadım. Bunu yaşayan tek insan ben değilim bunu da biliyorum.
Peki ne oluyor da 11-12 yaşındaki bir çocuğun bu şekilde şeylere maruz kalması ve bu şekilde şeyler düşünmesi normal oluyor? Normal dediğimiz şeyi birçok insanın yaşadığı şey olarak ele alırsak evet benim yaşadığım şeyler normaldi, çünkü birçok çocuk yaşadı bunları biliyorum, birçok çocuk böyle hissetti. Peki bunlar gerçekten “normal” mi?
Biliyorum herkesin problemleri var, bazılarının daha fazla. Biliyorum benim yaşadıklarımdan daha korkunçlarına maruz kalan çocuklarda var. Ama biliyorum ki dünyada sadece dondurması yere düşünce üzülen çocuklar da var, olsunlar ne güzel!
Sadece buna üzülsün çocuklar.
Bu yazıyı bunun için yazdım, mutsuz çocuklar vardır, var olmamalılar! Çocukların sadece dondurmaları yere düştüğü için üzüldüğü bir dünya dileği ile...
*KaosGL.org Gökkuşağı Forumu’nda yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur. Yazının KaosGL.org’ta yayınlanmış olması köşe yazılarındaki görüşlerin KaosGL.org’un görüşlerini yansıttığı anlamına gelmemektedir.
Etiketler: yaşam
