Umut, küf, kireç

Kendime ilk koyduğum isim Alaz değil. Sen yoktun, yine. Ben, ben kuru kum tanelerinden kale yapmaya çalışıyordum. Nafile bir çaba, bilirsin beni. İnanç her şeymiş değil mi? İçmiştik, ateş suyu. Sarhoş değildim. Ama çakırkeyf sırasını savalı olmuştu. Arkadaşların zamanı benden hızlı akmıştı. Uyanık kalacak biri lazımdı. Sokaklar çok da güvenli değil gün çekilince. Keyfe keyif kata kata etrafımız kalabalıklaştı. Yeni yüzler, unutulacak yüzler. İçinde hissetmediğim muhabbetler, herkes hayatı kaldıracak diye bir şey yok. Atlas'a benzer bi halim mi var, tabii ki kusacağım. Mint taşımayı bırakmamalıydım. Hareket mi ediyoruz, sokakların senin olduğu hissini bilir misin? İp gibi dizilerek yürürsün. Sesler yükselir. Yarına, zaman atlamaları olabilir. Beynin yerini çoktan ayaklarına bırakmıştır. Yeni serilmiş çarşaf gibi serin bir bank. Her zamanki rahatlığında, rahatsızlığında. Adın ne peki? Umut. Bana Umut diyebilirsin.

Senle çıkılan yolların sensizliğinde tahmininden çok yol aldım, alıyorum. Nerdesin? Bilmiyorum. Pınarlardan doğan küflü duvarları badanalamaya çalışırken kayboldu(n) belki de. Ellerimde kireç beyazı, kutuda silik bir koku kaldı. Cerrahpaşa bahçesinde yarını beklerken yine aklımda o  tanıdık fon müziği.